Moje wrażenia po przeczytaniu ,,Haremu Sulejmana"

Witajcie! Pamiętacie, jak gdzieś w drugiej połowie czerwca wspominałam, że czytam ,,Harem Sulejmana"? Wówczas poleciłam Wam tę książkę, choć wymieniłam też elementy, które niekoniecznie mi się podobały. Miałam wtedy za sobą jakoś ponad 200 stron. Wczoraj zakończyłam swoją przygodę z powieścią Colina Falconera. Jakie są moje wrażenia?

Po pierwsze, nie spodobało mi się to, że autor pominął wiele ważnych postaci. Zarówno we ,,Wspaniałym stuleciu", jak i ,,Haremie Sulejmana" zabrakło mi Raziye. Mało tego - pominięto nawet Mihrimah. Tylko raz została ona wspomniana - kiedy rozmawiała z Rustemem. Historycznie siostry poniekąd rywalizowały ze sobą. Raziye była piękną kobietą, a córka Hurrem - ulubienicą ojca. Falconer mógł więc wykorzystać te ciekawostki i stworzyć naprawdę interesujący wątek poświęcony rywalizacji sułtanek. W książce nie przedstawiono również żadnej siostry sułtana. Jedynie o Hatice powiedziano, że poślubiła Ibrahima. Dlaczego autor nie opisał małżeństwa Sah i Lutfiego? We ,,Wspaniałym stuleciu" dobitnie pokazano zależność między tymi dwiema postaciami, a ich kłótnia dotycząca ukarania prostytutki była bardzo emocjonująca. Uważam, że pominięcie tak ciekawego wątku to już naprawdę głupota. Zabrakło mi także Nurbanu. Historycznie piastowała stanowisko Valide Sultan i była wybitną postacią sułtanatu kobiet. Mimo że za życia Sulejmana nie pełniła znaczącej roli, wypadałoby o niej wspomnieć właśnie ze względu na jej przynależność do grupy najpotężniejszych sułtanek. Pominięto też związek małżeński Mehmeta (syna Hurrem) i Esmahan. Myślałam, że jeśli nie było tego w serialu to chociaż książka zapełni mi tę pustkę. Myliłam się.

W trzecim sezonie ,,Wspaniałego stulecia" Ibrahim wspomniał o Julii Gonzadze - jednej z najpiękniejszych kobiet na świecie. Miała ona zostać podarowana padyszachowi, ale nie doszło do tego w serialu. Bohaterka jednak stała się główną postacią ,,Haremu Sulejmana". Jej wątek był bardzo rozbudowany. Pokochała Abbasa, z którym nie mogła stworzyć związku, bo ojciec wydał taki zakaz. Mężczyznę wykastrowano, a Julię porwano do haremu. Po latach spotkała swojego ukochanego, ale był on już wtedy jednym z głównych pałacowych zarządców. Ją zaś Sulejman skazał na śmierć, gdyż nie zadowoliła go podczas wspólnie spędzonej nocy w alkowie. Abbas uratował Wenecjankę (bo taka była narodowość jego i Julii), po czym wywiózł ją do domu ich przyjaciela - Ludoviciego. Z biegiem czasu Gonzaga pokochała swojego konkubenta, ale w jej sercu na zawsze pozostał Abbas, który pod koniec powieści poniósł śmierć... Wzruszająca historia, jednakże całkiem niepotrzebnie wpleciona w losy bohaterów ,,Wspaniałego stulecia". Czytałam ten wątek z przymrużeniem oka, bo był dla mnie po prostu nudny, a wręcz nieznośny.

Historyczny portret Julii Gonzagi

Kolejną denerwującą sprawą było używanie różnych dziwnych nazw, których znaczenia nie rozumiałam. Jeżeli autor chciał w ten sposób przyswoić nam klimat tamtych czasów to mógł chociaż zamieścić przypisy. Duenna, Kizlar i Kapi Agasi, kahya oraz bostanci... Znalazłoby się tego więcej, ale nie chce mi się teraz szukać. Już wiem, że ostatnie wymienione przed chwilą pojęcie oznacza ,,kaci", bo domyśliłam się z kontekstu książki. Mimo to, wolałabym, aby Falconer używał po prostu imion. Ayse Hafsa ciągle była określana jako Valide Sultan.

Skoro już jesteśmy przy imionach, irytowało mnie nieustanne ich przekręcanie, gdzie literkę ,,a" podmieniano na ,,e", m.in.: Gulbahar - Gulbehar czy Bajazyd - Bajezyd, zaś zamiast Ayse Hafsy, była Hafise. Ani razu nie użyto imienia Mahidevran - ciągle określano ją jako Wiosenną Różę.

Nie spodobał mi się także zamysł na postać Hurrem. Kiedy czytałam książkę, miałam wrażenie, że została ona napisana tylko dla fanów Mahidevran i Mustafy. Roksolanę przedstawiono jako bezwzględną osobę, żądną zemsty. Chciała odegrać się na Sulejmanie za porwanie jej z rodzinnych stron. Celem Rusinki było zniszczenie dynastii Osmanów poprzez posadzenie na tronie najmniej uzdolnionego księcia. Hurrem wiedziała, że jeśli władza spocznie w rękach Bajazyda, państwo wciąż pozostanie potęgą. Powiedziała więc Sulejmanowi, iż brat Selima to tak naprawdę syn Ibrahima. Wcześniej pozbyła się Mustafy, przez co Cihangir popełnił samobójstwo. Na łożu śmierci wyznała sułtanowi, że nigdy go nie kochała i była przy nim dla władzy. Ponadto, źle traktowała swoje sługi, ubliżała Mahidevran. Matka Mustafy zaś została przedstawiona jako spokojna, dobroduszna kobieta. Miała nawet dobre relacje z Bajazydem. Tego samego nie można powiedzieć o Hurrem, która traktowała swoje dzieci przedmiotowo. Gdybym jedynie przeczytała książkę bez wcześniejszego obejrzenia serialu, wolałabym Mahidevran. Wkurzyłam się, bo liczyłam na wojnę między głównymi nałożnicami Sulejmana. Zabrakło mi tego, co widziałam w serialu.

Bardzo denerwowały mnie też nieścisłości związane z historią. Według Falconera, Ayse Hafsa była niewolnicą, zanim została Valide Sultan. Historycznie zaś miała ,,wysokie" pochodzenie, bo należała do rodziny Chanów Krymskich. Jeśli już mówimy o wywodzie danych postaci, autor twierdzi, że Rustem był Bułgarem, a tymczasem mężczyzna pochodził z Chorwacji. Kiedy Sulejman wyruszył na Rodos, nie znał jeszcze Hurrem... To ciekawe, bo historycznie Roksolana dała mu pierwsze dziecko w 1521 roku, a więc przed wyprawą.

Ciągle narzekam, wobec czego zastanawiacie się pewnie, co mi się w ogóle podobało. Otóż, książka nie była taka najgorsza, bo jednak kilka ważnych postaci się tam znalazło. Poza tym, przedstawiono wrogie relacje z Persami, wszelkie wojny wygrywane przez Sulejmana, zwyczaje panujące na osmańskim dworze oraz wydarzenia, które rzeczywiście miały miejsce, np. śmierć Ibrahima czy Mustafy. ,,Tajemnice Sulejmana i Hurrem" Anny Mieczkowskiej mogłam chociaż za coś polecić, ale ,,Harem Sulejmana" Colina Falconera muszę Wam niestety odradzić. Moim zdaniem, nie warto czytać lekturę, która posiada więcej wad niż zalet. Zrobicie jednak, jak uważacie.

A może ktoś z Was też już przeczytał ,,Harem Sulejmana" i ma inne zdanie niż moje? Dziś zaczęłam przerabiać I księgę ,,Sułtanki Kosem w haremie". Kiedy skończę, oczywiście dodam wpis. Wchodząc ostatnio do Empiku, całkiem przypadkowo natknęłam się na kolejną nowość - ,,Kosem - matka sułtanów". Widać, że tureckie produkcje spowodowały napływ coraz większej ilości lektur o dziejach Osmanów. :)