Przejdźmy do tematu ostatnich czterech odcinków. Plan Kara Ahmeda Paszy i Selima był bliski sukcesu, ale ostatecznie intryga wyszła na jaw. Szkoda tylko, że trochę za późno. Wolałabym jeszcze, żeby wina Selima także została udowodniona. Spisek mężczyzn polegał na wrobieniu Bajazyda we wspieranie buntowników, którzy chcieli pomścić Mustafę. Zgodnie z rozkazem wielkiego wezyra Lütfü Çelebi przekazał złoto rebeliantom. Sułtanowi zaś wmówiono, że to książę Bajazyd pomaga buntownikom. Sulejman wezwał do siebie syna. Usiedli razem przy stole pełnym posiłków. Młodszy następca bał się napić, bo myślał, że sułtan chce go zabić. Gdy władca zwrócił mu uwagę, Bajazyd wypomniał ojcu Mustafę i Ibrahima. To bardzo rozzłościło padyszacha. Zaczął on szarpać księcia, a jednocześnie się na niego wydzierać.
Ta scena wywołała u mnie gniew. Nie dość, że Sulejman zabił swojego syna to jeszcze groził Bajazydowi śmiercią. Jak takiego człowieka można nazywać sprawiedliwym władcą? Toż to idiota! Przepraszam za wyrażenie, ale chyba ciężko się ze mną nie zgodzić. Bardzo podobała mi się scena, w której Bajazyd powiedział, że będzie walczył z Selimem oraz sułtanem Sulejmanem.
Dopiero Sokollu Mehmet Pasza postanowił oczyścić księcia z zarzutów. Oznajmił władcy, że tak naprawdę Mâhidevrân wysłała złoto buntownikom. W tym samym czasie Sulejman skojarzył słowa swojego mlecznego brata, Yayhii Efendiego. Medyk prosił sułtana, by ten nie utrudniał życia matce Mustafy. Wtedy wszystko zaczęło się ,,układać w całość". Tylko był jeden problem - to nie Mâhidevrân wsparła rebeliantów, a Kara Ahmed Pasza. Sulejman jednak uwierzył Mehmetowi Paszy i nakazał odebranie byłej sułtance jej dotychczasowych posiadłości oraz majątku.
Może moje słowa zabrzmią okrutnie, ale nie współczuję Mâhidevrân. Oczywiście jest mi przykro, bo straciła syna, a to dla każdej matki byłby koszmar, jednakże nędza, jaka ją dopadła, w pełni jej się należała. Hürrem powiedziała wczoraj bardzo mądre zdanie. Nie przytoczę go teraz, ale postaram się zachować ten sam sens. Otóż Roksolanie chodziło o to, że Mâhidevrân zaczęła wojnę między nimi. Gdyby ukochana sułtana się nie broniła, najprawdopodobniej sama żyłaby w biedzie. Ta wypowiedź powinna dać do myślenia antyfanom Hürrem.
Wróćmy do zarysu fabuły... Bajazyd schwytał Lütfü Çelebiego i przyprowadził go przed oblicze sułtana. Skarbnik przyznał, że działał na rozkaz Kara Ahmeda Paszy. Wielki wezyr zatem pożegnał się ze swoim stanowiskiem. Usatysfakcjonowało mnie zdanie, w którym sułtan powiedział, iż mąż Fatmy naruszył dobre imię księcia Bajazyda. Kara Ahmed Pasza próbował się bezczelnie bronić. Wypomniał władcy, że ten złożył mu obietnicę nietykalności. Jego wypociny nic jednak nie wskórały... I dobrze. Sulejman ponadto obwinił swojego przedstawiciela o to, że poddani z Egiptu nie otrzymali należnej daniny. Wezyr został skazany na śmierć.
Oczywiście Hürrem jako pierwsza dowiedziała się o spisku. Spotkała się z Ahmedem Paszą. Ten jednak zarzekał się, że nie uczestniczył w intrydze przeciwko Bajazydowi. Po chwili jednak przyszła Famta i ujawniła prawdę. Zrobiła to tylko dlatego, żeby uświadomić Roksolanie, jak bardzo jej synowie się nienawidzą. Chciała, aby Hürrem cierpiała. Dodatkowo wieczorem urządziła przyjęcie z okazji ,,dobrej" decyzji sułtana odnośnie wyznaczenia następcy. Na ucztę przyszły zwaśnione sułtanki - Nurbanu oraz Huricihan. Fatma chciała je pogodzić, ale akurat do haremu weszła Hürrem. Znów powstał spór, w trakcie którego córka Hatice po raz kolejny obraziła swoją rywalkę. Powiedziała do ciotki, że niepotrzebnie użala się nad zwykłą konkubiną. Nurbanu starała się bronić, ale Roksolana szybko wyprosiła ją z sali. Huricihan także wyszła. Fatma zaczęła dogryzać Hürrem, że jest stronnicza, bo ,,wybrała" Bajazyda (a sułtan przecież wcaaale nie skreślił swego młodszego syna, no ale dobra). Hürrem zaś postanowiła nie pozwolić, by skończyło się na słowie siostry władcy. Powiedziała do swojej rywalki: ,,Lepiej naszykuj żałobną suknię, bo już niedługo znów zostaniesz wdową".
Ta scena również należy do moich ulubionych. Hürrem wyraźnie dała znać Fatmie, gdzie jest jej miejsce. Na dodatek słowa Roksolany się spełnią. Siostra sułtana głupio się uśmiechnęła, ale sądzę, że w jutrzejszym odcinku ten głupi uśmieszek błyskawicznie zejdzie jej z twarzy. ;))) Ogólnie rzecz biorąc, teksty Hürrem we wczorajszym odcinku były mistrzowskie. Kiedy Kara Ahmed Pasza powiedział, że nie musi jej się tłumaczyć, moja ulubiona bohaterka odpowiedziała: ,,Ostatni wielki wezyr, który tak się do mnie odezwał, nie ma teraz nawet mogiły, więc nie wiem, skąd u ciebie taka śmiałość".
Podsumowując, moje wrażenia po ostatnich odcinkach są pozytywne. Hürrem znowu dopięła swego, a intryga Kara Ahmeda Paszy wyszła na jaw. Szkoda tylko, że sułtan jest naiwniakiem i nie widzi, jak wspaniałego ma syna.
