,,Nie stoi przed Tobą poddany sułtana, tylko książę. Licz się ze słowami! To ja jestem przedstawicielem dynastii!"

Witajcie! Ponieważ od ostatniego postu dotyczącego minionych odcinków minęło już niemało czasu, nadeszła pora, by zrelacjonować nowe wydarzenia, a przecież trochę ich przybyło. Zapraszam zatem do rozwinięcia!
Wizyta Meleksimy w alkowie Osmana sprawiła, że Mehmed pobił się ze swoim bratem. Kłócących się książąt rozdzieliła Kosem, którą o zaistniałej sytuacji powiadomiła jej najstarsza córka - Ayse. Nastoletnia sułtanka postanowiła wspierać Mehmeda, ponieważ to on jest dla niej biologicznym bratem. Razem z nim uznała, że najlepiej będzie odesłać Meleksimę do Starego Pałacu, bo skoro młodszy następca nie może mieć jej w swoim haremie, Osman również nie posiada takiego prawa.

Ayse porozmawiała na ten temat z Cennet. Główna skarbniczka wydała więc rozkaz, by odesłać Meleksimę. To zadanie przydzieliła Bulbulowi. Kiedy eunuch prowadził nałożnicę do strażników, dziewczyna błyskawicznie udała się w stronę komnaty Osmana. Stanęła za drzwiami pokoju i zaczęła krzyczeć, by bohater ją usłyszał. Początkowo nikt nie reagował, ale po chwili książę wyszedł ze swojej komnaty. Meleksima wytłumaczyła mu wszystko, a jej słowa spotkały się ze sprzeciwem Bulbula, który też zdążył dobiec do pomieszczenia zamieszkiwanego przez Osmana. Książę powiedział, że nikt nie ma prawa odsyłać jego nałożnicy, kazał odejść słudze, a następnie zaprosił Meleksimę do własnej komnaty.

Miłość Osmana i Meleksimy zaczęła się coraz bardziej rozwijać, co powodowało jeszcze większą zazdrość ze strony Mehmeda. Kosem powiedziała Ahmedowi, jakie relacje panują między książętami. Sułtan, by się przekonać, kazał braciom zagrać w Matraka. Również wtedy doszło do bójki. Władca dobitnie zwrócił uwagę swoim synom, a potem kazał im opuścić ogród. Osman pomyślał, że jeśli ciągle kłóci się z Mehmedem, to powinien objąć we władanie prowincję. Nabrałby doświadczenia, a poza tym nie musiałby ciągle popadać w spory z bratem. Przedstawił swoją ideę sułtance Kosem. Główna bohaterka powiedziała przybranemu synowi, że przekona sułtana, by wyraził na to zgodę. Kiedy jednak Mehmed poruszył ten temat, ukochana Ahmeda zaprzeczyła temu, co wcześniej powiedziała starszemu księciu. Uznała, że Osman jest zbyt młody, aby obejmował we władanie jakąkolwiek prowincję. To bardzo ucieszyło Mehmeda, więc postanowił po raz kolejny dokuczyć bratu.

Dilruba dopięła swego i wyszła za Davuda. Początkowo para zrobiła to potajemnie, ale później już oficjalnie, gdyż władca wyraził zgodę na ich małżeństwo. Wydarzenie wywołało spór między wielkim wezyrem, Halilem, bo to on miał być mężem sułtanki. Również Halime nie czuła się uradowana. Chciała, by jej córka wyszła za najsilniejszego urzędnika państwowego, ponieważ wtedy mogłaby chronić Mustafę, Dilruba jednak tłumaczyła, że Halil jest na każde skinięcie Kosem, a Davud będzie wierny tylko jej. Poza tym drugi wezyr to także wysokiej rangi polityk.

Najciekawszym wątkiem ostatnich odcinków stało się ujawnienie pochodzenia Iskendera. Po tym jak w wyniku intrygi Safiye Kosem zabiła swoją siostrę (Yasemin), tytułowa bohaterka postanowiła raz na zawsze pozbyć się największego wroga. Zleciła szambelanowi zabójstwo babki sułtana. Iskender miał mieszane uczucia co do tego zadania, ale ostatecznie zgodził się, bo Kosem dała mu prawo wyboru. Sułtan również się nie sprzeciwiał. Wieczorem dawny janczar odwiedził Stary Pałac. Okazało się, że służba też o wszystkim wiedziała, więc Gurbuz odesłał wszelkich strażników. Iskender mógł zatem bez stresu zabić sułtankę, ale w ostatniej chwili powstrzymał się od dokonania tego czynu. Kiedy miał już wyjść z komnaty, Safiye nagle ocknęła się i wyznała synowi prawdę. Do zaginionego niegdyś księcia nie mogły dojść słowa sułtanki. Był zrozpaczony. Wygłosił długi monolog o swoim życiu. Babka sułtana powiedziała mu, że musi jak najszybciej opuścić stolicę, bo w każdym momencie może mu się stać krzywda. Wcześniej Zulfikar zwierzył się tytułowej bohaterce, a sam dowiedział się o pochodzeniu Iskendera od Humasah. Kiedy więc złapano dawnego janczara i jego matkę podczas próby ucieczki, książę trafił przed oblicze władcy. Najpierw Ahmed odesłał swojego wujka do posiadłości, w której przymusowo przebywał również Mehmed Giraj. Sułtan uznał, że potrzebuje czasu, by podjąć odpowiednią decyzję. Safiye i Humasah nie stały z założonymi rękami. Siostra zaginionego księcia nieustannie błagała władcę o darowanie życia Iskenderowi. Ahmed ostatecznie posłuchał sułtanki.

Sułtan nie dowiedziałby się o pochodzeniu Iskendera, gdyby nie Kosem, która wszystko mu powiedziała. Mężczyzna zawsze czuł respekt przed tytułową bohaterką, ale kiedy ona postanowiła go wydać Ahmedowi, Iskender powiedział, co na ten temat myśli. Stwierdził, że Mahpeyker chciała takim sposobem wyrównać rachunki z sułtanką Safiye, gdyż ta wcześniej doprowadziła do śmierci Yasemin. Kosem zaprzeczyła, tłumacząc, że nigdy nie ufała matce dawnego janczara. Jej pewność siebie uraziła Iskendera, więc powiedział: ,,Nie stoi przed Tobą poddany sułtana, tylko książę. Licz się ze słowami! To ja jestem przedstawicielem dynastii!"

Muszę przyznać, że pozytywnie zaskoczyła mnie scena, w której Iskender pokazał Kosem, gdzie jej miejsce. Wreszcie ktoś postawił się tytułowej bohaterce, bo ostatni raz zrobiła to Dilruba, kiedy jeszcze była małą dziewczynką. Mahpeyker coraz bardziej działa mi na nerwy. Szczególnie wkurzyłam się, gdy zaczęła pyskować do Humasah, mówiąc jej, żeby nie robiła sobie nadziei związanych z posadzeniem Iskendera na tronie.

Nie spodobało mi się również to, że Kosem obiecała Osmanowi rozmowę z sułtanem na temat objęcia prowincji, a tak naprawdę zignorowała swojego przybranego syna. A co Wy macie do powiedzenia odnośnie ostatnich odcinków?