Co mnie denerwuje w serialu ,,Sułtanka Kosem"?

No cześć, wreszcie znowu się ,,widzimy"! Bardzo tęskniłam za pisaniem postów na tym blogu, ale przynajmniej zdołałam wypocząć w pięknym, malowniczym kraju, jakim są Włochy. Był to mój pierwszy obóz młodzieżowy, aczkolwiek wcześniej przebywałam już poza granicami Polski, czyli w Czechach i Niemczech. Te wakacje jednak zaliczam do wyjątkowych, ponieważ zwiedziłam jedne z najpiękniejszych miast na świecie - Rzym oraz Wenecję. Zobaczyłam wspaniałe zabytki, m.in.: Koloseum, Forum Romanum, Panteon, Bazylikę św. Marka, Plac św. Piotra, Schody Hiszpańskie i zaliczyłam rejs barką po Półwyspie Apenińskim. Sama plaża miała w sobie wiele uroków, a woda była wręcz cieplutka (zwłaszcza wieczorami). Polecam każdemu spróbowanie owoców morza, bo warto skosztować kuchni włoskiej.
Wybaczcie, że cały wstęp poświęciłam opisowi swoich wrażeń, ale tak bardzo podobało mi się na tych wakacjach i musiałam się z kimś podzielić moimi odczuciami. Dzisiejszy post będzie dotyczył elementów, które wyjątkowo mnie irytują w serialu ,,Sułtanka Kosem". Myślę, że dla większości widzów ,,Wspaniałe stulecie" było zdecydowanie lepsze. To nic dziwnego - kontynuacja rzadko przebija pierwowzór.
Pierwszym elementem, który bardzo mnie irytuje, jest zamysł na główną bohaterkę. Jak wiemy, historyczna Kosem była okrutną osobą. Liczyła się dla niej wyłącznie władza. Pozbywała się zdolnych książąt, by móc sterować tymi mało utalentowanymi. Wszystkie córki wydawała za mąż po parę razy, nawet wtedy, kiedy miały one jedynie kilka lat. Doprowadziła ponadto do buntu, wskutek którego zginął sułtan Osman II. Dziś jest jednak bardzo cenioną postacią wśród Turków. Domyślam się, że ich sympatię zaskarbiła sobie dzięki zaangażowaniu w różne działalności społeczne, charytatywne. Można więc przypisać jej dwa oblicza - anioła i diabła. Twórcy serialu postanowili jednak przedstawić ją jako miłosierną sułtankę, dla której najważniejsze jest dobro dynastii. Każdy wróg tytułowej bohaterki to zły i nikczemny człowiek, a sama Kosem to anioł w ludzkiej skórze. Pamiętacie, jak darowała życie Bulbulowi albo przebaczyła Sayeste, gdy ta ją pocięła? Historycznie wystarczyło jedno słowo Kosem, by sułtanka Mahfiruz Hatice została poddana chłoście. Mam więc wierzyć, że niczego złego nie zrobiła nałożnicy, która ją tak potraktowała? Śmiać mi się chciało, gdy w pewnym odcinku ukochana Ahmeda powiedziała, iż pragnie narodzin córki. Przecież wydanie na świat dziewczynki tylko pogorszyłoby sytuację Kosem, więc to jest naprawdę komiczne. Jeszcze tylko nawiążę do Osmana II. Historycznie Mahpeyker spowodowała, że janczarzy pozbyli się sułtana, ale w serialu za jego śmierć odpowiedzialność ponieśli: Halime, Davud i Dilruba, a główna bohaterka chciała go ratować. Czekam już tylko na odcinki z Mehmedem IV, którego Kosem również próbowała zabić. Zgaduję, że w serialu winą obciążą kogoś innego i już boję się, jak bardzo negatywnie przedstawią sułtankę Turhan Hatice, z której rąk zginęła Kosem...:)

Drugim irytującym faktem jest to, że Kosem zawsze musi wygrywać. Co by się nie stało, główna bohaterka znajduje wyjście z opresji, czasami bardzo tanim sposobem. Kiedy jej się noga podwinie, trwa to może przez dwa odcinki. Wyjątkowo wkurzyło mnie to, że przeciągnęła Nasuha Paszę na swoją stronę. Chciała bodajże znać miejsce, w którym Safiye schowała złoto. Twórcy chyba nie mieli pomysłu na rozsądne wybrnięcie z tej sytuacji, więc Kosem powiedziała, że ,,wystarczy jedno jej słowo i Nasuh straci głowę". Przecież Ahmed rozpatrzyłby sprawę, zanim wymierzyłby komukolwiek karę śmierci. Ponadto, rozśmieszył mnie wątek dotyczący notesu Hasana Paszy. Prowadził on zapiski, w których opisywał wszelkie przewinienia Humasah. Kosem otrzymała od niego ten dziennik i zaszantażowała ciotkę władcy, mówiąc jej, że jeśli nie opuści stolicy, notes trafi do rąk Ahmeda. Wątpię, że sułtan wygnałby sułtankę tylko ze względu na jakiś głupi dziennik, w którym Hasan równie dobrze mógł napisać różne inne bzdury. Najbardziej jednak wkurzyłam się, gdy Bulbul Aga uratował życie głównej bohaterce. Wiemy, jak bardzo bohater ten jest wierny wobec Safiye. Zrobiłby dla niej wszystko. Razem ze swoją panią był bardzo blisko wygranej, a tu nagle postanowił uratować największego i zarazem najsilniejszego wroga. Podobna sytuacja dotyczy Haci Agi, który zdradził Handan, by wspierać Kosem. Mahpeyker nie miałaby żadnego dowodu na to, że Dervis zabił Mehmeda III, a sułtanka matka o wszystkim wiedziała, gdyby nie świadek, jakim okazał się właśnie Haci. Wszystkie zwycięstwa Kosem są wyłącznie przejawem szczęścia. Hurrem latami pracowała na własny sukces i pozycję, była inteligentna. To, do czego dążyła przez połowę życia, ukochana Ahmeda zyskała po kilku latach swego pobytu w haremie.

Kosem nikogo nie szanuje. Zachowuje się, jak sułtanka matka. Siada na tronie Ahmeda w obecności członków dynastii i pyskuje do osób ważniejszych rangą od niej.

Bardzo wkurza mnie również gra aktorska Beren Saat. Nie będę wypowiadać się na temat tego, czy jest ona dobrą artystką, ale śmiało mogę powiedzieć, że w serialu ,,Sułtanka Kosem" kobieta nie popisuje się swoimi zdolnościami. Tutaj pojawi się kilka spojlerów, dlatego jeśli ktoś później woli dowiedzieć się, jakie wydarzenia będą miały miejsce w telenoweli, radzę powstrzymać się od czytania następujących informacji. Beren bardzo słabo zagrała przede wszystkim rozpacz po śmierci Ahmeda. Sułtan był miłością jej życia, a kiedy umarł, ona jedynie zrobiła smutną minę i powiedziała kilka przygnębiających słów. Nie uroniła ani jednej łzy, a nawet nie krzyczała do nieba, by zwrócono jej męża. Kompletną klapą okazała się jednak scena, w której Kosem rozpaczała po śmierci syna. Wielu fanów Beren wychwalało wówczas jej grę aktorską. Nie rozumiem, co Was tak powaliło na kolana. W tej całej scenie aktorkę ,,uratował" jedynie głośny krzyk, ale wcześniej bardzo sztucznie rozpaczała nad ciałem Mehmeda. Prosiła, by wstał i wyszedł z trumny. Jej głos brzmiał wówczas nienaturalnie. Pamiętam też scenę, w której Kosem powiedziała Iskenderowi, że zabije Safiye, jeśli on sam tego nie uczyni. Miała wtedy tak kiepską mimikę twarzy. Aż byłam zbulwersowana, ponieważ niezrozumiałe stało się dla mnie to, że główną rolę w tak popularnym serialu gra aktorka z wiecznie skwaszoną miną.

Następną wkurzającą sprawą jest upychanie wielu ważnych wątków w zaledwie sześciu odcinkach. Odradzam czytanie również tego akapitu osobom, które nie widziały jeszcze najnowszych epizodów. Panowanie Osmana i dwukrotny sułtanat Mustafy uwzględniono przed samym końcem pierwszego sezonu. Moim zdaniem początkowa seria powinna zakończyć się wraz ze śmiercią Ahmeda. Dopiero w drugiej fazie należało przedstawić rządzenie dwóch kolejnych sułtanów i poświęcić na to dosłownie cały sezon. Tymczasem twórcy postanowili upchać wszystko podczas trwania pierwszej serii.

Odbieganie od historii także mocno działa mi na nerwy. Rozumiem, że serial został stworzony w celach rozrywkowych i przedstawia głównie dworskie intrygi, ale twórcy choć trochę mogliby trzymać się faktów. ,,Wspaniałe stulecie" również było skupione na perypetiach bohaterów, a wyprawy wojenne zajmowały drugi plan, jednakże nikt nie zaniedbywał historii. Uwaga, pojawi się kolejny spojler! Znacznie wydłużono życie sułtance Safiye. Ponadto, Imperium Osmańskie, zgodnie z serialem, zwyciężyło w bitwie pod Chocimiem, a historycznie wyprawa ta stała się druzgocącą klęską sułtana Osmana, który został tam pokonany przez polskiego hetmana - Jana Karola Chodkiewicza.

Myślę, że nie zapomniałam o żadnym denerwującym elemencie. Skoro tak bardzo skrytykowałam serial to pewnie zastanawiacie się, dlaczego w ogóle go oglądam. Otóż, kontynuacja ,,Wspaniałego stulecia" również ma swoje zalety, do których przede wszystkim można zaliczyć muzykę. Co prawda, wiele melodii zostało ,,skradzionych" z pierwowzoru, aczkolwiek pojawiły się też nowe utwory. ,,Sułtanka Kosem" słynie również z przepięknych strojów, które biją na głowę ,,Wspaniałe stulecie". Choć nie przepadam za tytułową bohaterką, bardzo lubię wiele innych postaci, np. Humasah, Osmana, Meleksimę, Zulfikara itp. Podobają mi się także różnorodne wątki, m.in. ten poświęcony Iskenderowi, który przez całe życie szukał swojej prawdziwej rodziny.

Moi drodzy, z przykrością stwierdzam, że nadszedł koniec dzisiejszego wpisu. Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, które pisaliście pod poprzednimi notkami. Liczę, że i tym razem poczytam sobie Wasze opinie. Chciałabym wiedzieć, czy Was również denerwują elementy, jakie wymieniłam poniżej. Może jednak macie inne zdanie? Życzę wszystkim miłego wieczoru. ;)